Μια ημέρα Ιουλίου του 1518, μια γυναίκα με το όνομα Frau Troffea άρχισε να χορεύει στους δρόμους του Στρασβούργου, μέρος της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στη σύγχρονη Γαλλία. Δεν υπήρχαν πολλά να κάνει ο κόσμος για διασκέδαση στο μεσαιωνικό Στρασβούργο, έτσι αυτό το περιστατικό αντιμετωπίστηκε με ενθουσιασμό από τους περαστικούς. Η Frau Troffea στριφογύριζε, πηδούσε και χόρευε χωρίς μουσική. Ήταν διασκεδαστικό να το παρακολουθεί κάποιος – μέχρι που δεν ήταν…
Έξι μέρες αργότερα, η Frau Troffea εξακολουθούσε να χορεύει. Δεν είχε κοιμηθεί και δεν είχε φάει. Μέρα ή νύχτα, με ήλιο ή με βροχή, η Frau Troffea δεν μπορούσε να σταματήσει να χορεύει. Αυτό και μόνο θα ήταν αιτία συναγερμού, αλλά ξαφνικά οι άνθρωποι άρχισαν να τη συνοδεύουν στον ανελέητο χορό της. Στην αρχή, ήταν ένα πλήθος 34 ατόμων. Στο τέλος του μήνα έφτασαν τους 400. Οι άνθρωποι άρχισαν να πέφτουν σαν τις μύγες, κυριευμένοι από την εξάντληση. Οι τυχεροί απλώς έχασαν τις αισθήσεις τους, βγαίνοντας από την περίεργη ταλαιπωρία τους. Οι λιγότερο τυχεροί πέθαναν από καρδιακή προσβολή.
Με την ελπίδα να κουραστούν πιο γρήγορα οι χορευτές, το δημοτικό συμβούλιο του Στρασβούργου αποφάσισε να χτίσει μια σκηνή και να προσλάβει μουσικούς. Η θεωρία τους ήταν ότι οι χορευτές είχαν πυρετό, «ζεστό αίμα» που μπορούσε να θεραπευθεί μόνο με το χορό. Αυτή ήταν προφανώς μια κακή ιδέα: Η μουσική παράσταση απλά ενθάρρυνε περισσότερους πολίτες να συμμετάσχουν στον τρελλό χορό. Στο απόγειό του, ορισμένες πηγές υποστηρίζουν ότι ο χορός σκότωνε έως και 15 ανθρώπους την ημέρα και φαινόταν ότι θα συνεχιζόταν για πάντα. Μια μέρα, οι χορευτές που είχαν πληγεί περισσότερο μεταφέρθηκαν σε ένα ιερό, όπου τελικά σταμάτησαν να χορεύουν. Χωρίς αυτούς σταμάτησαν σιγά σιγά και οι υπόλοιποι χορευτές.
Μεσαιωνικοί μπαμπούλες
Το ότι συνέβη η «χορευτική μανία» του 1518 είναι βέβαιο. Πολυάριθμα ιστορικά έγγραφα από διάφορες πηγές επιβεβαιώνουν ότι, πράγματι, εκατοντάδες Στρασβούργοι άρχισαν να χορεύουν ανεξέλεγκτα – σημειώσεις γιατρών, εκκλησιαστικά κηρύγματα, σημειώσεις από το δημοτικό συμβούλιο και άλλα κείμενα όλα επιβεβαιώνουν παρόμοιες λεπτομέρειες.
Αυτό που δεν είναι ξεκάθαρο είναι το τι προκάλεσε αυτό το γεγονός. Η δηλητηρίαση από ερυσίβη ήταν μια εκδοχή: Αυτός ο μύκητας αναπτύσσεται στη σίκαλη και, όταν ψηθεί σε ψωμί και καταναλωθεί, παράγει αποτελέσματα παρόμοια με αυτά του LSD, αν και πιο θανατηφόρα. Αν και η δηλητηρίαση από την ερυσίβη παράγει ψυχοδραστικά αποτελέσματα, είναι πολύ πιο πιθανό να σκοτώσει τα θύματά της παρά να τους δώσει την αντοχή να χορέψουν για ένα μήνα συνεχόμενα.
Άλλοι μελετητές ισχυρίζονται ότι ανήκει σε μια κατηγορία ελλιπώς κατανοητών ψυχολογικών φαινομένων που ονομάζονται μαζικές ψυχογενείς ασθένειες – πιο γνωστές ως μαζικές υστερίες.
Οι μαζικές ψυχογενείς ασθένειες πιστεύεται ότι προκύπτουν ως ομαδική αντίδραση στο στρες και το Στρασβούργο είχε σίγουρα πολλά πράγματα για τα οποία στρεσάρονταν οι άνθρωποι το 1518. Ο John Waller εξηγεί σε ένα άρθρο του για τη The Lancet:
«Οι άνθρωποι του Στρασβούργου και των περιχώρων του […] βίωναν έντονο άγχος το 1518, μετά από μια διαδοχή φρικτών συγκομιδών, τις υψηλότερες τιμές σιτηρών για πάνω από μια γενιά, την εμφάνιση της σύφιλης και την επανεμφάνιση θανατηφόρων ασθενειών όπως η λέπρα και η πανούκλα. Ακόμη και με τα εξαντλητικά πρότυπα του Μεσαίωνα, αυτά ήταν πολύ σκληρά χρόνια για τον λαό της Αλσατίας».
Άλλα είδη μαζικής ψυχογενούς ασθένειας
Αν και η χορευτική μάστιγα του 1518 ήταν εντυπωσιακή στον χαρακτήρα της, δεν ήταν η μόνη χορευτική μανία, ούτε η μόνη περίπτωση μαζικής ψυχογενούς ασθένειας. Η σειρά των χορευτικών υστεριών φαινόταν να ξεκινά χωρίς λόγο και να τελειώνει χωρίς λόγο. Μεταξύ του 13ου και του 17ου αιώνα, πολλές μεσαιωνικές κοινότητες ξεκίνησαν να χορεύουν ασταμάτητα.
Το 1374, χιλιάδες χωρικοί κατά μήκος του ποταμού Ρήνου έπεσαν σε χορευτική μανία, ουρλιάζοντας από αγωνία καθώς προχωρούσαν. Το 1237, μια ομάδα παιδιών από τη γερμανική πόλη της Ερφούρτης χόρευαν και πηδούσαν για 20 χιλιόμετρα μέχρι τη γειτονική πόλη Arnstadt πριν καταρρεύσουν από την εξάντληση.
Οι μαζικές ψυχογενείς ασθένειες έχουν αλλάξει πολλές μορφές όλα αυτά τα χρόνια. Μεταξύ του 15ου και του 19ου αιώνα, οι μοναχές από διαφορετικά γυναικεία μοναστήρια σκαρφάλωναν στα δέντρα και νιαούριζαν σαν γάτες, γάβγιζαν σαν σκυλιά, μιμούνταν άσεμνη σεξουαλική συμπεριφορά και γενικά ενεργούσαν σαν να ήταν δαιμονισμένες. Ακόμη και στο Σάλεμ, νεαρά κορίτσια έπεφταν σε περίεργες «μανίες» που είχαν ως αποτέλεσμα τις περίφημες δίκες των μαγισσών του Σάλεμ, τις οποίες ορισμένοι έχουν ερμηνεύσει ως μαζική ψυχογενή ασθένεια.
Αν και οι χορευτικές μανίες φαινόταν να έχουν σταματήσει με το τέλος του Μεσαίωνα, άλλες μαζικές ψυχογενείς ασθένειες έχουν εμφανιστεί σε όλη την ιστορία. Το 1962, περίπου 1.000 Τανζανοί άρχισαν να γελούν ανεξέλεγκτα, μερικές φορές για έως και 16 ημέρες τη φορά. Η επιδημία έληξε μόλις 18 μήνες αργότερα. Το 1983, σχεδόν 1.000 Παλαιστίνιοι άρχισαν να ζαλίζονται και να λιποθυμούν. Κατηγόρησαν κάποιου είδους Ισραηλινό χημικό πόλεμο, αλλά η φύση της ταλαιπωρίας και η εξάπλωσή της σε όλο τον πληθυσμό ανάγκασε τους ερευνητές να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι εάν είχε συμβεί μια χημική επίθεση, θα μπορούσε να είχε προκαλέσει μόνο το 20% περίπου των αναφερόμενων περιπτώσεων.
Το πρόβλημα με τις μαζικές ψυχογενείς ασθένειες είναι ότι εμφανίζονται πολύ σπάνια για να μελετηθούν, και δεν υπάρχει τρόπος να προβλέψουμε πότε θα συμβούν. Τι τις προκαλεί και τι τις κάνει να φεύγουν παραμένουν μυστήριο. Υπογραμμίζουν όμως πόσο βαθιά ελλιπής είναι η κατανόησή μας για την ανθρώπινη ψυχολογία.
